Ոսկե ապարանջանները
Գյուղում մի պառավ կին էր ապրում: Նա վաճառում է իր հողակտորը և այդ գումարով գնում չորս ոսկե ապարանջան` յուրաքանչյուր ձեռքին երկուական: Նա մեծ հաճույքով կրում էր դրանք և քայլում փողոցում` հպարտանալով իր նոր ձեռքբերումով: Սակայն նրան հիասթափություն էր սպասվում. գյուղում ոչ ոք չի շրջվում և չի նայում իրեն: Նա կարող էր ընդհանրապես չկրել դրանք, քանի որ հարևանները նրա մոտ ոչ մի փոփոխություն չէին նկատում: Պառավը ամեն կերպ փորձում էր նրանց ուշադրությունը շեղել ապարանջանների վրա, բայց` ապարդյուն: Գիշերները չէր կարողանում քնել, տանջվում էր նրանց անտարբերությունից: Վերջապես նրա գլխում ծագեց մի փայլուն գաղափար, որն, իր կարծիքով, հաջողություն կբերի. մարդիկ անպայման կնկատեն իր թանկարժեք ապարանջանները:
Հաջորդ օրը` արևածագից հետո, նա վառեց իր սեփական տունը: Բոցերը բարձրանալուն պես գյուղացիները շտապեցին դեպի կինը, որը, նստած այրվող տան դիմաց, բարձրաձայն ողբում էր: Տեսնելով մարդկանց վախեցած հայացքները` նա սկսեց շինծու կերպով ձեռքերն այնպես թափահարել, որ ապարանջանները զնգան ու փայլեն բոցի կարմիր գույնի ֆոնին:
-Ավա՜ղ, իմ տունը այրվում է: Օ՜, ի՜նչ դժբախտություն: Օ՜, Աստված, չե՞ս օգնի ինձ:
Ամեն անգամ բացականչելիս նա ամբողջ ուժով թափահարում էր ձեռքերը, և մարդիկ չէին կարող չնկատել նրա ապարանջանները: Մտահոգվելով միայն ապարանջանները ցուցադրելով ՝ նա ուշադրություն չդարձրեց այրվող տան վրա:
Տունն ամբողջովին կրակի բաժին էր դարձել, իսկ պառավը ցնծության մեջ էր, որ մարդիկ տեսնում են իր ոսկե ապարանջանները: