Կարծում եմ խոսքերն իմաստ չեն ունենում, եթե նրանք անիմաստ են ասված լինում։ Այսինքն խոսքերն իրենց արժեքը կորցնում են, երբ մարդը գործում է իր ասածին անհամապատասխան։ Երբ մեկը մեկ անգամ ինչ֊որ բան է խոստանում և կատարում է իր խոստումը, դա անհնար է համեմատել հազարավոր անիմաստ խոսքերի հետ։
Մի փոքրիկ գյուղում՝ գլորվող բլուրների միջև, ապրում էր Թոմաս անունով մի համեստ ատաղձագործ։ Թոմասը հայտնի էր իր բարի սրտով և կարիքավորին օգնելու պատրաստակամությամբ: Չնայած սեփական դժվարություններին, նա միշտ ժամանակ էր գտնում օգնության ձեռք մեկնելու իր ծանոթներին:
Մի օր կատաղի փոթորիկ անցավ գյուղով, և արդյունքում ավերածություններ թողեց։ Վնասվել են տներ, արմատախիլ են եղել ծառեր, ջրով լցվել են ճանապարհներ։ Քաոսի մեջ Թոմասը գործի անցավ: Նա հավաքեց իր գործիքները և գնաց տնից տուն՝ վերանորոգելով տանիքները, մաքրելով բեկորները և ապահովելով բոլորին անվտանգություն:
Քանի որ օրերն անցնում էին, և գյուղը սկսում էր վերականգնվել, Թոմասի անձնուրաց գործերի մասին լուրերը տարածվեցին շատ հեռուներում: Մարդիկ հիանում էին նրա նվիրվածությամբ և առատաձեռնությամբ։ Նրանք հասկացան, որ Թոմասի գործողությունները շատ բան էին խոսում այն մասին, թե ինչպիսի մարդ էր նա:
Տարիներ անցան, և փոթորիկը դարձավ հեռավոր հիշողություն, բայց Թոմասի ժառանգությունը տևեց: Նա դարձավ կարեկցանքի և համայնքային ոգու խորհրդանիշ, հարգված բոլոր նրանց կողմից, ովքեր ճանաչում էին նրան: Եվ ինչպես ասում են՝ մարդկանց ճանաչում են ոչ թե խոսքով, այլ գործով։ Եվ Թոմասի արարքներն ավելի բարձր էին խոսում, քան որևէ բառ երբևէ կարող էր լինել:
Ռուզան Ղուկասյան բլոգ 